Using a single tag like ‘dog’ for different contexts may cause confusion. For greater clarity, choose more descriptive tags so your message is fully understood. This practice echoes Buddhist wisdom: researching and reflecting deeply brings true insight. Let this inspire you to approach all things with the same thoughtfulness, just as with your recent realizations.
The teachings and sayings of the Buddha continue to offer timeless wisdom that is applicable to contemporary challenges. They encourage mindfulness, compassion, and insight, all of which remain vital and meaningful for individuals seeking clarity and purpose in the present context.
Tags are powerful tools for organizing Buddhist teachings and supporting your path of wisdom. For those new to tags, they work like helpful labels for each lesson or article. By thoughtfully tagging teachings with relevant concepts or themes (such as “mindfulness,” “generosity,” or “self-study”), you make it easier to find related wisdom later. Recently, we discovered that consistent and careful tag use helps many readers discover new content they wouldn’t have otherwise found, deepening their understanding and self-discovery. Remember, your careful tagging doesn’t just tidy up the site—it also aids everyone in finding the right teachings for their journey on the path of wisdom.
អត្ថបទសម្រាប់វិភាគជាតំណាង
សារីបុត្ត
ដកស្រង់ពី វីគីភីឌា
ព្រឹកនោះឧបតិស្សបរិភោគអាហារព្រឹកហើយ បានទៅកាន់អារាមរបស់ពួក ក៏បានឃើញអស្សជិមានចិត្តជ្រះថ្លា ទើបគិតថា ៖- បព្វជិតដូច្នេះ យើងមិនធ្លាប់ឃើញឡើយ ។ បុគ្គលណាជាព្រះអរហន្ត ឬជាអ្នកដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះអរហន្ត មាននៅក្នុងលោកនេះ បព្វជិតនេះប្រាកដជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងបណ្តាបុគ្គលទាំងនោះ ។ ទោះជាយ៉ាងណា យើងនឹងសួរបព្វជិតនេះឱ្យបានដឹងថា លោកតាំងចិត្តបួសចំពោះអ្នកណា ។ អ្នកណាជាសាស្តារបស់លោក ឬថាលោកពេញចិត្តក្នុងធម៌របស់អ្នកណា ។ តែនឹកឃើញថាពេលនេះមិនសមគួរសួរបញ្ហានឹងបព្វជិតនេះ ព្រោះភិក្ខុនេះកំពុងត្រាច់បិណ្ឌបាត្រក្នុងចន្លោះស្រុក ។ តែណ្ហើយចុះ យើងនឹងដើរជាប់តាមក្រោយបព្វជិតនេះទៅដើម្បីនឹងសួរក្នុងឱកាសសមគួរ ។ឧបតិស្ស ឃើញព្រះអស្សជិនិមន្តបិណ្ឌបាត្រក្នុងក្រុងរាជគ្រឹះ កាលបានចង្ហាន់ហើយក៏ត្រឡប់ចេញទៅដើម្បីរកកន្លែងឆាន់ ។ លុះជ្រាបថាលោកប្រាថ្នានឹងគង់ឆាន់ ក៏ក្រាលអាសនៈរបស់ខ្លួនប្រគេន ។ ក្នុងវេលាព្រះថេរៈឆាន់ហើយ ក៏ប្រគេនទឹកក្នុងល័ក្កចាន់របស់ខ្លួនទៀត ។ កាលធ្វើអាចរិយវត្តដូច្នេះហើយ ទើបប្រាស្រ័យដោយពាក្យពេចន៍យ៉ាងពីរោះនឹងព្រះអស្សជិ បានសួរថាលោកម្ចាស់ឥន្ទ្រីយ៍របស់លោកផូរផង់ក្រៃលែង ពណ៌សម្បុរក៏បរិសុទ្ធ ។ លោកតាំងចិត្តបួសចំពោះអ្នកណា? អ្នកណាជាសាស្តារបស់លោក? លោកពេញចិត្តក្នុងធម៌របស់អ្នកណា? ព្រះអស្សជិឆ្លើយថាមានព្រះមហាសមណៈ ជាបុត្តសក្យរាជចេញចាកសក្យត្រកូលបួសហើយ យើងតាំងចិត្តបួសចំពោះព្រះមានព្រះភាគនោះ ។ ព្រះមានព្រះភាគនោះជាសាស្តារបស់យើងៗពេញចិត្តក្នុងធម៌របស់ព្រះមានព្រះភាគនោះ ។ឧបតិស្សសួរដោយការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងថា ៖ “ព្រះសាស្តារបស់លោកមានប្រក្រតីប្រៀនប្រដៅយ៉ាងណា?”អស្សជិភិក្ខុពិចារណាមើលថា ៖ “ជាប្រក្រតី ពួករមែងជាបដិបក្សចំពោះព្រះពុទ្ធសាសនា ។ យើងនឹងសម្តែងជម្រៅព្រះពុទ្ធសាសនាដល់នេះ ។ គិតដូច្នេះហើយ អស្សជិក៏ប្រកាសខ្លួនថា ៖ “យើងជាអ្នកបួសថ្មី ទើបមកកាន់ធម្មវិន័យនេះថ្មី យើងមិនអាចសម្តែងធម៌ឱ្យពិស្តារបានទេ ។ តែយើងនឹងសម្តែងចំពោះតែខ្លឹមសារប៉ុណ្ណោះ ។ឧបតិស្សៈគិតថា ៖ “យើងឈ្មោះថាឧបតិស្ស ជាអ្នកអាចដឹងច្បាស់នូវធម៌តិច ឬច្រើនបានដោយន័យទាំងរយ ទាំងពាន់ ។ គិតដូច្នេះហើយពោលថា ៖ “លោកម្ចាស់ សម្តែងច្រើនតិចក៏ដោយចុះ សូមសម្តែងចំពោះតែខ្លឹមសារដែលមានប្រយោជន៍ប៉ុណ្ណោះ ។ ខ្ញុំត្រូវការខ្លឹមសារជាសំខាន់ ។ ការសម្តែងព្យញ្ជនៈច្រីន ឬពាក្យនិយាយច្រើនមានប្រយោជន៍អ្វីទៅ ។កាលឧបតិស្សពោលយ៉ាងនេះ ទើបព្រះអស្សជិពោលគាថាមួយថា ៖”យេ ធម្មា ហេតុប្បភវា តេសំ ហេតុំ តថាគតោ (អាហ) តេសញ្ច យោ និរោធោ ឯវំ វាទី មហាសមណោតិ ” ។(ប្រែ) “ធម៌ទាំងឡាយណា គឺ ខន្ធ ៥ តែងកើតអំពីហេតុ ព្រះតថាគតពោលនូវហេតុនៃធម៌ទាំងឡាយនោះ ម្យ៉ាងទៀត សេចក្ដីរលត់ និងឧបាយជាគ្រឿងរលត់នូវធម៌ទាំងឡាយណា ព្រះតថាគតពោលនូវសេចក្ដីរលត់ និងឧបាយជាគ្រឿងរលត់នៃធម៌ទាំងឡាយនោះ ព្រះមហាសមណៈមានប្រក្រតីពោលពាក្យយ៉ាងនេះ” ។ឧបតិស្សៈ បានស្តាប់ធម្មកថានេះត្រឹមតែ ២ បាទដំបូងប៉ុណ្ណោះ ក៏តាំងនៅក្នុងសោតាបត្តិផល ដែលបរិបូណ៌ដោយពាន់ន័យ លុះចប់ទេសនាលោកក៏បានជាសោតាបន្ន គឺជាព្រះអរិយបុគ្ពលថ្នាក់ដំបូងក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ។ ក្នុងដីកាថា លុះឧបតិស្សៈ បានសម្រេចជាព្រះសោតាបន្នហើយ ក៏កំណត់ដឹងបានថា គុណវិសេសថ្នាក់ខ្ពស់ជាងនេះនឹងនៅមានតទៅទៀត ក្នុងធម្មវិន័យនេះពិត ទើបក្រាបទូលព្រះថេរៈថា សូមលោកកុំសម្តែងធម៌ឱ្យក្រៃលែងជាងនេះទៅឡើយ ចូរផ្អាកត្រឹមប៉ុណ្ណេះសិនចុះ ហើយសួរថា ព្រះសាស្តារបស់យើងទ្រង់គង់នៅទីណា?ព្រះថេរៈ ឆ្លើយថា ព្រះសាស្តាគង់នៅក្នុងវេឡុវ័នមហាវិហារ ។ បពិត្រលោកម្ចាស់ បើដូច្នោះលោកនិមន្តទៅមុនចុះ ខ្ញុំមានសម្លាញ់ម្នាក់ដោយយើងទាំងពីរ បានធ្វើកតិកានឹងគ្នាថា អ្នកណាបានសម្រេចអមតធម៌មុន អ្នកនោះត្រូវប្រាប់ឱ្យម្នាក់ទៀតដឹងផង ។ ខ្ញុំនឹងទៅដោះការប្តេជ្ញានោះសិន ទើបនាំសម្លាញ់ទៅកាន់សម្នាក់ព្រះសាស្តា តាមក្រោយ ។ ឧបតិស្សៈពោលហើយ ក្រាបចុះទាបបាទាទាំងពីររបស់អស្សជិ ដោយបញ្ចង្គប្រតិស្ឋាន និងធ្វើប្រទក្សិណ ៣ ជុំ ហើយក៏បញ្ជូនព្រះថេរៈទៅ ឯខ្លួនឯងឆ្ពោះមុខទៅកាន់សម្នាក់របស់កោលិតៈ ។ រីឯកោលិតឃើញឧបតិស្សមកពីចម្ងាយ សង្កេតដឹងថា ថ្ងៃនេះទឹកមុខសម្លាញ់របស់យើងមិនដូចថ្ងៃមុនៗ គេពិតជានបានសម្រេចអមតធម៌ហើយមើលទៅ ។ លុះឧបតិស្សៈចូលមកជិតសួរថា សម្លាញ់បានសម្រេចអមតធម៌ហើយឬ? ឧបតិស្សៈឆ្លើយថា មែនហើយសម្លាញ់យើងបានសម្រេចអមតធម៌ហើយ និងបានរៀបរាប់រឿងដែលបានជួបព្រះអស្សជិ ឱ្យកោលិតស្តាប់រហូតដល់ចប់គាថានោះម្តងទៀត ។ព្រឹកនោះឧបតិស្សបរិភោគអាហារព្រឹកហើយ បានទៅកាន់អារាមរបស់ពួក ក៏បានឃើញអស្សជិមានចិត្តជ្រះថ្លា ទើបគិតថា ៖- បព្វជិតដូច្នេះ យើងមិនធ្លាប់ឃើញឡើយ ។ បុគ្គលណាជាព្រះអរហន្ត ឬជាអ្នកដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះអរហន្ត មាននៅក្នុងលោកនេះ បព្វជិតនេះប្រាកដជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងបណ្តាបុគ្គលទាំងនោះ ។ ទោះជាយ៉ាងណា យើងនឹងសួរបព្វជិតនេះឱ្យបានដឹងថា លោកតាំងចិត្តបួសចំពោះអ្នកណា ។ អ្នកណាជាសាស្តារបស់លោក ឬថាលោកពេញចិត្តក្នុងធម៌របស់អ្នកណា ។ តែនឹកឃើញថាពេលនេះមិនសមគួរសួរបញ្ហានឹងបព្វជិតនេះ ព្រោះភិក្ខុនេះកំពុងត្រាច់បិណ្ឌបាត្រក្នុងចន្លោះស្រុក ។ តែណ្ហើយចុះ យើងនឹងដើរជាប់តាមក្រោយបព្វជិតនេះទៅដើម្បីនឹងសួរក្នុងឱកាសសមគួរ ។ឧបតិស្ស ឃើញព្រះអស្សជិនិមន្តបិណ្ឌបាត្រក្នុងក្រុងរាជគ្រឹះ កាលបានចង្ហាន់ហើយក៏ត្រឡប់ចេញទៅដើម្បីរកកន្លែងឆាន់ ។ លុះជ្រាបថាលោកប្រាថ្នានឹងគង់ឆាន់ ក៏ក្រាលអាសនៈរបស់ខ្លួនប្រគេន ។ ក្នុងវេលាព្រះថេរៈឆាន់ហើយ ក៏ប្រគេនទឹកក្នុងល័ក្កចាន់របស់ខ្លួនទៀត ។ កាលធ្វើអាចរិយវត្តដូច្នេះហើយ ទើបប្រាស្រ័យដោយពាក្យពេចន៍យ៉ាងពីរោះនឹងព្រះអស្សជិ បានសួរថាលោកម្ចាស់ឥន្ទ្រីយ៍របស់លោកផូរផង់ក្រៃលែង ពណ៌សម្បុរក៏បរិសុទ្ធ ។ លោកតាំងចិត្តបួសចំពោះអ្បនកណា? អ្នកណាជាសាស្តារបស់លោក? លោកពេញចិត្តក្នុងធម៌របស់អ្នកណា? ព្រះអស្សជិឆ្លើយថាមានព្រះមហាសមណៈ ជាបុត្តសក្យរាជចេញចាកសក្យត្រកូលបួសហើយ យើងតាំងចិត្តបួសចំពោះព្រះមានព្រះភាគនោះ ។ ព្រះមានព្រះភាគនោះជាសាស្តារបស់យើងៗពេញចិត្តក្នុងធម៌របស់ព្រះមានព្រះភាគនោះ ។ឧបតិស្សសួរដោយការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងថា ៖ “ព្រះសាស្តារបស់លោកមានប្រក្រតីប្រៀនប្រដៅយ៉ាងណា?”អស្សជិភិក្ខុពិចារណាមើលថា ៖ “ជាប្រក្រតី ពួករមែងជាបដិបក្សចំពោះព្រះពុទ្ធសាសនា ។ យើងនឹងសម្តែងជម្រៅព្រះពុទ្ធសាសនាដល់នេះ ។ គិតដូច្នេះហើយ អស្សជិក៏ប្រកាសខ្លួនថា ៖ “យើងជាអ្នកបួសថ្មី ទើបមកកាន់ធម្មវិន័យនេះថ្មី យើងមិនអាចសម្តែងធម៌ឱ្យពិស្តារបានទេ ។ តែយើងនឹងសម្តែងចំពោះតែខ្លឹមសារប៉ុណ្ណោះ ។ឧបតិស្សៈគិតថា ៖ “យើងឈ្មោះថាឧបតិស្ស ជាអ្នកអាចដឹងច្បាស់នូវធម៌តិច ឬច្រើនបានដោយន័យទាំងរយ ទាំងពាន់ ។ គិតដូច្នេះហើយពោលថា ៖ “លោកម្ចាស់ សម្តែងច្រើនតិចក៏ដោយចុះ សូមសម្តែងចំពោះតែខ្លឹមសារដែលមានប្រយោជន៍ប៉ុណ្ណោះ ។ ខ្ញុំត្រូវការខ្លឹមសារជាសំខាន់ ។ ការសម្តែងព្យញ្ជនៈច្រីន ឬពាក្យនិយាយច្រើនមានប្រយោជន៍អ្វីទៅ ។កាលឧបតិស្សពោលយ៉ាងនេះ ទើបព្រះអស្សជិពោលគាថាមួយថា ៖”យេ ធម្មា ហេតុប្បភវា តេសំ ហេតុំ តថាគតោ (អាហ) តេសញ្ច យោ និរោធោ ឯវំ វាទី មហាសមណោតិ ” ។(ប្រែ) “ធម៌ទាំងឡាយណា គឺ ខន្ធ ៥ តែងកើតអំពីហេតុ ព្រះតថាគតពោលនូវហេតុនៃធម៌ទាំងឡាយនោះ ម្យ៉ាងទៀត សេចក្ដីរលត់ និងឧបាយជាគ្រឿងរលត់នូវធម៌ទាំងឡាយណា ព្រះតថាគតពោលនូវសេចក្ដីរលត់ និងឧបាយជាគ្រឿងរលត់នៃធម៌ទាំងឡាយនោះ ព្រះមហាសមណៈមានប្រក្រតីពោលពាក្យយ៉ាងនេះ” ។ឧបតិស្សៈ បានស្តាប់ធម្មកថានេះត្រឹមតែ ២ បាទដំបូងប៉ុណ្ណោះ ក៏តាំងនៅក្នុងសោតាបត្តិផល ដែលបរិបូណ៌ដោយពាន់ន័យ លុះចប់ទេសនាលោកក៏បានជាសោតាបន្ន គឺជាព្រះអរិយបុគ្ពលថ្នាក់ដំបូងក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ។ ក្នុងដីកាថា លុះឧបតិស្សៈ បានសម្រេចជាព្រះសោតាបន្នហើយ ក៏កំណត់ដឹងបានថា គុណវិសេសថ្នាក់ខ្ពស់ជាងនេះនឹងនៅមានតទៅទៀត ក្នុងធម្មវិន័យនេះពិត ទើបក្រាបទូលព្រះថេរៈថា សូមលោកកុំសម្តែងធម៌ឱ្យក្រៃលែងជាងនេះទៅឡើយ ចូរផ្អាកត្រឹមប៉ុណ្ណេះសិនចុះ ហើយសួរថា ព្រះសាស្តារបស់យើងទ្រង់គង់នៅទីណា?ព្រះថេរៈ ឆ្លើយថា ព្រះសាស្តាគង់នៅក្នុងវេឡុវ័នមហាវិហារ ។ បពិត្រលោកម្ចាស់ បើដូច្នោះលោកនិមន្តទៅមុនចុះ ខ្ញុំមានសម្លាញ់ម្នាក់ដោយយើងទាំងពីរ បានធ្វើកតិកានឹងគ្នាថា អ្នកណាបានសម្រេចអមតធម៌មុន អ្នកនោះត្រូវប្រាប់ឱ្យម្នាក់ទៀតដឹងផង ។ ខ្ញុំនឹងទៅដោះការប្តេជ្ញានោះសិន ទើបនាំសម្លាញ់ទៅកាន់សម្នាក់ព្រះសាស្តា តាមក្រោយ ។ ឧបតិស្សៈពោលហើយ ក្រាបចុះទាបបាទាទាំងពីររបស់អស្សជិ ដោយបញ្ចង្គប្រតិស្ឋាន និងធ្វើប្រទក្សិណ ៣ ជុំ ហើយក៏បញ្ជូនព្រះថេរៈទៅ ឯខ្លួនឯងឆ្ពោះមុខទៅកាន់សម្នាក់របស់កោលិតៈ ។ រីឯកោលិតឃើញឧបតិស្សមកពីចម្ងាយ សង្កេតដឹងថា ថ្ងៃនេះទឹកមុខសម្លាញ់របស់យើងមិនដូចថ្ងៃមុនៗ គេពិតជានបានសម្រេចអមតធម៌ហើយមើលទៅ ។ លុះឧបតិស្សៈចូលមកជិតសួរថា សម្លាញ់បានសម្រេចអមតធម៌ហើយឬ? ឧបតិស្សៈឆ្លើយថា មែនហើយសម្លាញ់យើងបានសម្រេចអមតធម៌ហើយ និងបានរៀបរាប់រឿងដែលបានជួបព្រះអស្សជិ ឱ្យកោលិតស្តាប់រហូតដល់ចប់គាថានោះម្តងទៀត ។ព្រឹកនោះឧបតិស្សបរិភោគអាហារព្រឹកហើយ បានទៅកាន់អារាមរបស់ពួក ក៏បានឃើញអស្សជិមានចិត្តជ្រះថ្លា ទើបគិតថា ៖- បព្វជិតដូច្នេះ យើងមិនធ្លាប់ឃើញឡើយ ។ បុគ្គលណាជាព្រះអរហន្ត ឬជាអ្នកដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះអរហន្ត មាននៅក្នុងលោកនេះ បព្វជិតនេះប្រាកដជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងបណ្តាបុគ្គលទាំងនោះ ។ ទោះជាយ៉ាងណា យើងនឹងសួរបព្វជិតនេះឱ្យបានដឹងថា លោកតាំងចិត្តបួសចំពោះអ្នកណា ។ អ្នកណាជាសាស្តារបស់លោក ឬថាលោកពេញចិត្តក្នុងធម៌របស់អ្នកណា ។ តែនឹកឃើញថាពេលនេះមិនសមគួរសួរបញ្ហានឹងបព្វជិតនេះ ព្រោះភិក្ខុនេះកំពុងត្រាច់បិណ្ឌបាត្រក្នុងចន្លោះស្រុក ។ តែណ្ហើយចុះ យើងនឹងដើរជាប់តាមក្រោយបព្វជិតនេះទៅដើម្បីនឹងសួរក្នុងឱកាសសមគួរ ។ឧបតិស្ស ឃើញព្រះអស្សជិនិមន្តបិណ្ឌបាត្រក្នុងក្រុងរាជគ្រឹះ កាលបានចង្ហាន់ហើយក៏ត្រឡប់ចេញទៅដើម្បីរកកន្លែងឆាន់ ។ លុះជ្រាបថាលោកប្រាថ្នានឹងគង់ឆាន់ ក៏ក្រាលអាសនៈរបស់ខ្លួនប្រគេន ។ ក្នុងវេលាព្រះថេរៈឆាន់ហើយ ក៏ប្រគេនទឹកក្នុងល័ក្កចាន់របស់ខ្លួនទៀត ។ កាលធ្វើអាចរិយវត្តដូច្នេះហើយ ទើបប្រាស្រ័យដោយពាក្យពេចន៍យ៉ាងពីរោះនឹងព្រះអស្សជិ បានសួរថាលោកម្ចាស់ឥន្ទ្រីយ៍របស់លោកផូរផង់ក្រៃលែង ពណ៌សម្បុរក៏បរិសុទ្ធ ។ លោកតាំងចិត្តបួសចំពោះអ្នកណា? អ្នកណាជាសាស្តារបស់លោក? លោកពេញចិត្តក្នុងធម៌របស់អ្នកណា? ព្រះអស្សជិឆ្លើយថាមានព្រះមហាសមណៈ ជាបុត្តសក្យរាជចេញចាកសក្យត្រកូលបួសហើយ យើងតាំងចិត្តបួសចំពោះព្រះមានព្រះភាគនោះ ។ ព្រះមានព្រះភាគនោះជាសាស្តារបស់យើងៗពេញចិត្តក្នុងធម៌របស់ព្រះមានព្រះភាគនោះ ។ឧបតិស្សសួរដោយការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងថា ៖ “ព្រះសាស្តារបស់លោកមានប្រក្រតីប្រៀនប្រដៅយ៉ាងណា?”អស្សជិភិក្ខុពិចារណាមើលថា ៖ “ជាប្រក្រតី ពួករមែងជាបដិបក្សចំពោះព្រះពុទ្ធសាសនា ។ យើងនឹងសម្តែងជម្រៅព្រះពុទ្ធសាសនាដល់នេះ ។ គិតដូច្នេះហើយ អស្សជិក៏ប្រកាសខ្លួនថា ៖ “យើងជាអ្នកបួសថ្មី ទើបមកកាន់ធម្មវិន័យនេះថ្មី យើងមិនអាចសម្តែងធម៌ឱ្យពិស្តារបានទេ ។ តែយើងនឹងសម្តែងចំពោះតែខ្លឹមសារប៉ុណ្ណោះ ។ឧបតិស្សៈគិតថា ៖ “យើងឈ្មោះថាឧបតិស្ស ជាអ្នកអាចដឹងច្បាស់នូវធម៌តិច ឬច្រើនបានដោយន័យទាំងរយ ទាំងពាន់ ។ គិតដូច្នេះហើយពោលថា ៖ “លោកម្ចាស់ សម្តែងច្រើនតិចក៏ដោយចុះ សូមសម្តែងចំពោះតែខ្លឹមសារដែលមានប្រយោជន៍ប៉ុណ្ណោះ ។ ខ្ញុំត្រូវការខ្លឹមសារជាសំខាន់ ។ ការសម្តែងព្យញ្ជនៈច្រីន ឬពាក្យនិយាយច្រើនមានប្រយោជន៍អ្វីទៅ ។កាលឧបតិស្សពោលយ៉ាងនេះ ទើបព្រះអស្សជិពោលគាថាមួយថា ៖”យេ ធម្មា ហេតុប្បភវា តេសំ ហេតុំ តថាគតោ (អាហ) តេសញ្ច យោ និរោធោ ឯវំ វាទី មហាសមណោតិ ” ។(ប្រែ) “ធម៌ទាំងឡាយណា គឺ ខន្ធ ៥ តែងកើតអំពីហេតុ ព្រះតថាគតពោលនូវហេតុនៃធម៌ទាំងឡាយនោះ ម្យ៉ាងទៀត សេចក្ដីរលត់ និងឧបាយជាគ្រឿងរលត់នូវធម៌ទាំងឡាយណា ព្រះតថាគតពោលនូវសេចក្ដីរលត់ និងឧបាយជាគ្រឿងរលត់នៃធម៌ទាំងឡាយនោះ ព្រះមហាសមណៈមានប្រក្រតីពោលពាក្យយ៉ាងនេះ” ។ឧបតិស្សៈ បានស្តាប់ធម្មកថានេះត្រឹមតែ ២ បាទដំបូងប៉ុណ្ណោះ ក៏តាំងនៅក្នុងសោតាបត្តិផល ដែលបរិបូណ៌ដោយពាន់ន័យ លុះចប់ទេសនាលោកក៏បានជាសោតាបន្ន គឺជាព្រះអរិយបុគ្ពលថ្នាក់ដំបូងក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ។ ក្នុងដីកាថា លុះឧបតិស្សៈ បានសម្រេចជាព្រះសោតាបន្នហើយ ក៏កំណត់ដឹងបានថា គុណវិសេសថ្នាក់ខ្ពស់ជាងនេះនឹងនៅមានតទៅទៀត ក្នុងធម្មវិន័យនេះពិត ទើបក្រាបទូលព្រះថេរៈថា សូមលោកកុំសម្តែងធម៌ឱ្យក្រៃលែងជាងនេះទៅឡើយ ចូរផ្អាកត្រឹមប៉ុណ្ណេះសិនចុះ ហើយសួរថា ព្រះសាស្តារបស់យើងទ្រង់គង់នៅទីណា?ព្រះថេរៈ ឆ្លើយថា ព្រះសាស្តាគង់នៅក្នុងវេឡុវ័នមហាវិហារ ។ បពិត្រលោកម្ចាស់ បើដូច្នោះលោកនិមន្តទៅមុនចុះ ខ្ញុំមានសម្លាញ់ម្នាក់ដោយយើងទាំងពីរ បានធ្វើកតិកានឹងគ្នាថា អ្នកណាបានសម្រេចអមតធម៌មុន អ្នកនោះត្រូវប្រាប់ឱ្យម្នាក់ទៀតដឹងផង ។ ខ្ញុំនឹងទៅដោះការប្តេជ្ញានោះសិន ទើបនាំសម្លាញ់ទៅកាន់សម្នាក់ព្រះសាស្តា តាមក្រោយ ។ ឧបតិស្សៈពោលហើយ ក្រាបចុះទាបបាទាទាំងពីររបស់អស្សជិ ដោយបញ្ចង្គប្រតិស្ឋាន និងធ្វើប្រទក្សិណ ៣ ជុំ ហើយក៏បញ្ជូនព្រះថេរៈទៅ ឯខ្លួនឯងឆ្ពោះមុខទៅកាន់សម្នាក់របស់កោលិតៈ ។ រីឯកោលិតឃើញឧបតិស្សមកពីចម្ងាយ សង្កេតដឹងថា ថ្ងៃនេះទឹកមុខសម្លាញ់របស់យើងមិនដូចថ្ងៃមុនៗ គេពិតជានបានសម្រេចអមតធម៌ហើយមើលទៅ ។ លុះឧបតិស្សៈចូលមកជិតសួរថា សម្លាញ់បានសម្រេចអមតធម៌ហើយឬ? ឧបតិស្សៈឆ្លើយថា មែនហើយសម្លាញ់យើងបានសម្រេចអមតធម៌ហើយ និងបានរៀបរាប់រឿងដែលបានជួបព្រះអស្សជិ ឱ្យកោលិតស្តាប់រហូតដល់ចប់គាថានោះម្តងទៀត ។
បុរសត្រូវព្រួញពិស ព្រះត្រៃបិដកលេខ២៣
ដកស្រង់ចេញពីបិដកលេខ២៣។ ចំណងជើងខ្ញុំដាក់។ បុរសត្រូវព្រួញ
[១៥០] ម្នាលមាលុង្ក្យបុត្រ បុគ្គលណា និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ប្រព្រឹត្តព្រហ្មចរិយធម៌ ក្នុងសំណាក់នៃព្រះមានព្រះភាគទេ ព្រោះព្រះមានព្រះភាគ មិនទាន់សំដែងប្រាប់ខ្ញុំព្រះអង្គថា លោកទៀងដូច្នេះក្តី លោកមិនទៀងដូច្នេះក្តី។បេ។ ុ៧បុរសដែលបាញ់ខ្ញុំនោះ ជាក្សត្រ ឬព្រាហ្មណ៍ ឬវេស្សៈ ឬសុទ្ទៈ នៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់បុរសដែលបាញ់ខ្ញុំនោះ ថាមាននាមយ៉ាងនេះ ឬមានគោត្រយ៉ាងនេះ នៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់បុរសដែលបាញ់ខ្ញុំនោះ ជាមនុស្សខ្ពស់ ឬទាប ឬកណ្តាលនៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់បុរសដែលបាញ់ខ្ញុំនោះ ជាមនុស្សសម្បុរខ្មៅ ឬសណ្តែកបាយ ឬប្រផេះនៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់បុរសដែលបាញ់ខ្ញុំនោះ នៅក្នុងស្រុក ឬនិគម ឬនគរឯណោះៗ នៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់ធ្នូដែលមុតខ្ញុំនោះ ជាកាំភ្លើង ឬស្នានៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់ខ្សែបន្លោះដែលបាញ់ខ្ញុំនោះ ជាសម្បករាក់ ឬពន្លុងឫស្សី ជាសរសៃសត្វ ឬសម្បកខ្លែងព័រ ឬវល្លិ៍ទឹកដោះនៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់ព្រួញដែលមុតខ្ញុំ ជាព្រួញឈើព្រៃ ឬព្រួញឈើដែលគេដាំ នៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់ព្រួញដែលមុតខ្ញុំនោះ ជាព្រួញដែលគេសៀតដោយស្លាបសត្វណា សត្វនោះជាត្មាត ឬប្រមង់ ខ្លែង ឬក្ងោក ឬទុងនៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់ព្រួញដែលមុតខ្ញុំនោះ ជាព្រួញដែលគេរុំដោយសរសៃគោ ឬក្របី សរសៃសីហៈខ្មៅ ឬស្វានៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់ព្រួញ ដែលមុតខ្ញុំនោះ ជាព្រួញមានមុខមូល ឬមានមុខសំប៉ែតដូចមុខកាំបិត ព្រួញមានងៀង ឬមានមុខស្រោបដែក ព្រួញមានមុខដូចពន្លាក ឬព្រួញធ្វើអំពីទ្រនុងធាងទ្រាំងនៅឡើយ ម្នាលមាលុង្ក្យបុត្រ បុរសនោះ ចាំដឹងដំណើរនោះមិនទាន់ទេ មុខជាបុរសនោះ នឹងធ្វើមរណកាលទៅពុំខាន។ ម្នាលមាលុង្ក្យបុត្រ បុគ្គលណានិយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ប្រព្រឹត្តព្រហ្មចរិយធម៌ ក្នុងសំណាក់ព្រះមានព្រះភាគទេ ព្រោះព្រះមានព្រះភាគ មិនទាន់សំដែងប្រាប់ខ្ញុំថា លោកទៀងដូច្នេះក្តី លោកមិនទៀងដូច្នេះក្តី លោកមានទីបំផុតដូច្នេះក្តី លោកមិនមានទីបំផុតដូច្នេះក្តី ជីវិតនោះ ក៏គឺសរីរៈនោះដូច្នេះក្តី ជីវិតដទៃ សរីរៈក៏ដទៃ ដូច្នេះក្តី សត្វស្លាប់ហើយកើតទៀតដូច្នេះក្តី សត្វស្លាប់ហើយ មិនកើតទៀតដូច្នេះក្តី សត្វស្លាប់ហើយ កើតទៀតក៏មាន មិនកើតទៀត ក៏មាន ដូច្នេះក្តី សត្វស្លាប់ហើយកើតទៀតក៏មិនមែន មិនកើតទៀតក៏មិនមែនដូច្នេះក្តី ម្នាលមាលុង្ក្យបុត្រ តថាគត នឹងសំដែងដំណើរនោះឲ្យស្តាប់មិនទាន់ទេ បុគ្គលនោះ មុខជានឹងធ្វើមរណកាលទៅ (មុនសំដែង) ពុំខាន មានឧបមេយ្យដូចជាបុរសដែលត្រូវព្រួញមុតនោះឯង។១៥០] ម្នាលមាលុង្ក្យបុត្រ បុគ្គលណា និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ប្រព្រឹត្តព្រហ្មចរិយធម៌ ក្នុងសំណាក់នៃព្រះមានព្រះភាគទេ ព្រោះព្រះមានព្រះភាគ មិនទាន់សំដែងប្រាប់ខ្ញុំព្រះអង្គថា លោកទៀងដូច្នេះក្តី លោកមិនទៀងដូច្នេះក្តី។បេ។ ុ៧បុរសដែលបាញ់ខ្ញុំនោះ ជាក្សត្រ ឬព្រាហ្មណ៍ ឬវេស្សៈ ឬសុទ្ទៈ នៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់បុរសដែលបាញ់ខ្ញុំនោះ ថាមាននាមយ៉ាងនេះ ឬមានគោត្រយ៉ាងនេះ នៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់បុរសដែលបាញ់ខ្ញុំនោះ ជាមនុស្សខ្ពស់ ឬទាប ឬកណ្តាលនៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់បុរសដែលបាញ់ខ្ញុំនោះ ជាមនុស្សសម្បុរខ្មៅ ឬសណ្តែកបាយ ឬប្រផេះនៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់បុរសដែលបាញ់ខ្ញុំនោះ នៅក្នុងស្រុក ឬនិគម ឬនគរឯណោះៗ នៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់ធ្នូដែលមុតខ្ញុំនោះ ជាកាំភ្លើង ឬស្នានៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់ខ្សែបន្លោះដែលបាញ់ខ្ញុំនោះ ជាសម្បករាក់ ឬពន្លុងឫស្សី ជាសរសៃសត្វ ឬសម្បកខ្លែងព័រ ឬវល្លិ៍ទឹកដោះនៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់ព្រួញដែលមុតខ្ញុំ ជាព្រួញឈើព្រៃ ឬព្រួញឈើដែលគេដាំ នៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់ព្រួញដែលមុតខ្ញុំនោះ ជាព្រួញដែលគេសៀតដោយស្លាបសត្វណា សត្វនោះជាត្មាត ឬប្រមង់ ខ្លែង ឬក្ងោក ឬទុងនៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់ព្រួញដែលមុតខ្ញុំនោះ ជាព្រួញដែលគេរុំដោយសរសៃគោ ឬក្របី សរសៃសីហៈខ្មៅ ឬស្វានៅឡើយ។ បុរសនោះ និយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ដកព្រួញនេះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់ព្រួញ ដែលមុតខ្ញុំនោះ ជាព្រួញមានមុខមូល ឬមានមុខសំប៉ែតដូចមុខកាំបិត ព្រួញមានងៀង ឬមានមុខស្រោបដែក ព្រួញមានមុខដូចពន្លាក ឬព្រួញធ្វើអំពីទ្រនុងធាងទ្រាំងនៅឡើយ ម្នាលមាលុង្ក្យបុត្រ បុរសនោះ ចាំដឹងដំណើរនោះមិនទាន់ទេ មុខជាបុរសនោះ នឹងធ្វើមរណកាលទៅពុំខាន។ ម្នាលមាលុង្ក្យបុត្រ បុគ្គលណានិយាយយ៉ាងនេះថា ខ្ញុំមិនទាន់ប្រព្រឹត្តព្រហ្មចរិយធម៌ ក្នុងសំណាក់ព្រះមានព្រះភាគទេ ព្រោះព្រះមានព្រះភាគ មិនទាន់សំដែងប្រាប់ខ្ញុំថា លោកទៀងដូច្នេះក្តី លោកមិនទៀងដូច្នេះក្តី លោកមានទីបំផុតដូច្នេះក្តី លោកមិនមានទីបំផុតដូច្នេះក្តី ជីវិតនោះ ក៏គឺសរីរៈនោះដូច្នេះក្តី ជីវិតដទៃ សរីរៈក៏ដទៃ ដូច្នេះក្តី សត្វស្លាប់ហើយកើតទៀតដូច្នេះក្តី សត្វស្លាប់ហើយ មិនកើតទៀតដូច្នេះក្តី សត្វស្លាប់ហើយ កើតទៀតក៏មាន មិនកើតទៀត ក៏មាន ដូច្នេះក្តី សត្វស្លាប់ហើយកើតទៀតក៏មិនមែន មិនកើតទៀតក៏មិនមែនដូច្នេះក្តី ម្នាលមាលុង្ក្យបុត្រ តថាគត នឹងសំដែងដំណើរនោះឲ្យស្តាប់មិនទាន់ទេ បុគ្គលនោះ មុខជានឹងធ្វើមរណកាលទៅ (មុនសំដែង) ពុំខាន មានឧបមេយ្យដូចជាបុរសដែលត្រូវព្រួញមុតនោះឯង។
បិដកលេខ៥២។ មង្គលសូត្រ
៥] ខ្ញុំបានស្តាប់មកយ៉ាងនេះ។ សម័យមួយ ព្រះមានព្រះភាគ ទ្រង់គង់នៅក្នុងវត្តជេតពន របស់អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ទៀបក្រុងសាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ទេវតា ១ អង្គ កាលរាត្រីបឋមយាមកន្លងទៅហើយ មានរស្មីដ៏ល្អ ញ៉ាំងវត្តជេតពនទាំងមូលឲ្យភ្លឺស្វាង ហើយចូលទៅគាល់ព្រះមានព្រះភាគ លុះចូលទៅដល់ ក្រាបថ្វាយបង្គំព្រះមានព្រះភាគ ហើយឋិតនៅក្នុងទីសមគួរ។ លុះទេវតានោះ ឋិតនៅក្នុងទីសមគួរហើយ ទើបក្រាបទូលព្រះមានព្រះភាគ ដោយគាថា។[៦] ទេវតា និងមនុស្សទាំងឡាយជាច្រើន ប្រាថ្នារកសួស្តី បានគិតរកមង្គលទាំងឡាយ សូមព្រះអង្គសំដែងប្រាប់នូវមង្គលដ៏ឧត្តម។ (ព្រះមានព្រះភាគ ទ្រង់ត្រាស់ថា) ការមិនសេពគប់ពាលជនទាំងឡាយ ១ ការសេពគប់បណ្ឌិតជនទាំងឡាយ ១ ការបូជាចំពោះបុគ្គលដែលគួរបូជាទាំងឡាយ ១ នេះជាមង្គលដ៏ឧត្តម។ការនៅក្នុងប្រទេសដ៏សមគួរ ១ ភាវៈនៃបុគ្គលបានធ្វើបុណ្យទុកហើយក្នុងកាលមុន ១ ការដំកល់ខ្លួនប្រពៃ ១ នេះជាមង្គលដ៏ឧត្តម។ភាវៈនៃបុគ្គលបានស្តាប់ បានរៀនច្រើន ១ សិល្បៈ គឺសេចក្តីឆ្លៀវឆ្លាស ក្នុងហត្ថកម្មរបស់អ្នកបួស និងគ្រហស្ថ ១ វិន័យដែលបុគ្គលសិក្សាប្រពៃ ១ វាចាដែលបុគ្គលពោលល្អ ១ នេះជាមង្គលដ៏ឧត្តម។ការបំរើមាតាបិតា ១ សេចក្តីសង្គ្រោះដល់បុត្រ និងភរិយា ១ ការងារទាំងឡាយ ដែលមិនច្របូកច្របល់ ១ នេះជាមង្គលដ៏ឧត្តម។ការបរិច្ចាគទាន ១ ការប្រព្រឹត្តិធម៌ ១ សេចក្តីសង្គ្រោះញាតិទាំងឡាយ ១ ការងារទាំងឡាយ ដែលមិនមានទោស ១ នេះជាមង្គលដ៏ឧត្តម។ការមិនត្រេកអរក្នុងបាប និងការវៀរចាកបាប ១ សេចក្តីសង្រួមចាកការផឹកនូវទឹកស្រវឹង ១ សេចក្តីមិនប្រមាទ ក្នុងធម៌ទាំងឡាយ ១ នេះជាមង្គលដ៏ឧត្តម។សេចក្តីគោរព ១ សេចក្តីឱនលំទោន ១ សេចក្តីត្រេកអរតាមមានតាមបាន ១ ភាពជាអ្នកដឹងនូវឧបការៈ ដែលអ្នកដទៃធ្វើហើយ ១ ការស្តាប់នូវធម៌តាមកាល ១ នេះជាមង្គលដ៏ឧត្តម។សេចក្តីអត់ធន់ ១ ភាវៈនៃបុគ្គលដែលគេប្រដៅបានដោយងាយ ១ ការជួបប្រទះនូវសមណៈទាំងឡាយ ១ ការសន្ទនាទៅវិញទៅមកនូវធម៌តាមកាល ១ នេះជាមង្គលដ៏ឧត្តម។សេចក្តីព្យាយាមដុតនូវបាបធម៌ ១ ការប្រព្រឹត្តិនូវធម៌ដ៏ប្រសើរ ១ ការឃើញនូវអរិយសច្ចទាំងឡាយ ១ ការធ្វើឲ្យជាក់ច្បាស់នូវព្រះនិព្វាន ១ នេះជាមង្គលដ៏ឧត្តម។ ចិត្តនៃបុគ្គលណាដែលលោកធម៌ទាំងឡាយពាល់ត្រូវហើយ មិនរម្ភើបញាប់ញ័រ ១ ការមិនមានសេចក្តីសោក ១ ធូលី គឺរាគៈទៅប្រាសហើយ ១ ចិត្តក្សេមក្សាន្ត ១ នេះជាមង្គលដ៏ឧត្តម។ទេវតា និងមនុស្សទាំងឡាយ ធ្វើនូវមង្គលទាំងឡាយ ប្រាកដដូច្នេះហើយ ជាអ្នកមិនចាលចាញ់ ក្នុងទីទាំងពួង តែងដល់នូវសិរីសួស្តីក្នុងទីទាំងពួង នេះជាមង្គលដ៏ឧត្តមរបស់ទេវតា និងមនុស្សទាំងឡាយនោះ។
ENGLISH
អត្ថាធិប្បាយតាមការយល់ឃើញរបស់ខ្ញុំបាទ
អត្ថបទដែលនៅក្នុងព្រះសូត្រ ខ្ញុំបាទយកអត្ថបទព្រះសូត្រ៣ដែលព្រះអង្គសម្ដែងដែលមានអត្ថន័យជ្រៅឬរាក់ទៅតាមអធ្យាស្រ័យរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ សូមកត់សម្គាល់ថាក្នុងប្រសូតដែលព្រះអង្គសម្ដែងព្រះសូត្រខ្លះអាចមានអត្ថន័យចំពោះអ្នកអានទូទៅ។ព្រះសូត្រខ្លះព្រះអង្គសម្ដែងចំពោះបុគ្គលម្នាក់ដែលមានអធ្យាស្រ័យនិងពាក្យព្រះអង្គសម្ដែង។ពាក្យដែលព្រះអង្គសម្ដែងនៅក្នុងព្រះត្រៃបិដកនោះទាំងអស់ដែលមានអធ្យាស្រ័យខុសៗគ្នា អ្នកអានមានអធ្យាស្រ័យខុសគ្នា។សូមពិចារណាមើលបើបុគ្គលនោះអានចំព្រះសូត្រដែលត្រូវនឹងអធ្យាស្រ័យរបស់ខ្លួននោះនឹងមានសមាទិដ្ឋិត្រឹមត្រូវ។តែបើបុគ្គលនោះអានចំព្រះសូត្រមិនត្រូវ អធ្យាស្រ័យ អាចឱ្យយល់ខុសដោយមិនដឹងខ្លួន។ព្រះអង្គទ្រង់បានប្រាប់ច្បាស់លាស់ថាគាថារបស់ព្រះអង្គមិនមែនមានតែមួយន័យទេ។តើការយល់ទាំងអស់នេះនៅត្រង់កន្លែងណា គឺនៅត្រង់ព្រះសារីបុត្រស្ដាប់កន្លះបទអាចយល់ពាន់ន័យ (ឧបតិស្សៈ(សារីបុត្ត) បានស្តាប់ធម្មកថានេះត្រឹមតែ ២ បាទដំបូងប៉ុណ្ណោះ ក៏តាំងនៅក្នុងសោតាបត្តិផល ដែលបរិបូណ៌ដោយពាន់ន័យ លុះចប់ទេសនាលោកក៏បានជាសោតាបន្ន គឺជាព្រះអរិយបុគ្ពលថ្នាក់ដំបូងក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា)ភាគច្រើនដឹង ។ព្រះអង្គលោកបានសម្ដែងថាសាសនាតថាគតដែលបានរុងរឿងមិនបានដោយសារបុគ្គលបួនពួក គឺ ភិក្ខុ ភិក្ខុនី ឧបាសក ឧបាសិកា។កាលបើព្រះសាស្ដាសម្ដែងដូច្នេះហើយ គឺត្រូវតែដូច្នេះ ព្រោះព្រះអង្គ ដឹងនៅដំណើរធម្មជាតិនៃសត្វលោកទៅអនាគត រហូតដល់មនុស្សមានអាយុ 10 ឆ្នាំ។ ច្បាប់ព្រះធម៌ទាំងអស់ដែលត្រាស់ដឹងគឺជាច្បាប់ធម្មជាតិដែលជាឬជាមូលនៃច្បាប់វិទ្យាសាស្រ្តគីមី និងគ្រប់វិស័យទាំងអស់ដែលមានមកហើយហើយនឹងអាចមានទៅអនាគត។អ្នកសិក្សាស្រាវជ្រាវទាំងឡាយ បានឱ្យព្រះអង្គត្រឹមតែអ្នកទស្សនវិទូ ជាការពិតណាស់ព្រោះព្រះអង្គបានសម្ដែងជាអ្នកទស្សនៈវិទូ សង្គមវិទូ និងអ្វីៗជាច្រើនទៀត។សំណួរសួរថាក្រៅអំពីឃើញនៅក្នុងព្រះសូត្រ។ដែលព្រះអង្គសម្ដែងពីរទស្សនៈវិទូតើមានឃើញអ្វីទៀតទេ។?បើមិនសិក្សាឱ្យយល់ច្បាស់។នៅច្បាប់ដ៏កំពូលដែលព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធបានសម្ដែងទុក គឺព្រះអភិធម្ម ដែលជាច្បាប់ព្រះអង្គត្រាស់ដឹង។ដើម្បីឲ្យយល់ព្រះអភិធម្មមិនមែនសិក្សាមួយខែឬបួនប្រាំខែយល់អស់នោះទេ។ត្រូវចំណាយពេលរាប់ឆ្នាំដោយមានការព្យាយាមពិចារណារកហេតុនឹងបច្ច័យដោយមានសេចក្តីក្លាហានមិនខ្លាចហត់។គាថាព្រះអង្គ ដែលមានសព្វញ្ញុតញាណត្រឹមត្រូវគ្រប់សម័យកាលទាំងអស់ព្រោះជាច្បាប់ធម្មជាតិ មិនមែនព្រះអង្គប្រឌិតឡើងឬបង្កើតឡើង។ទោះបីជាផែនដីកើតរលត់ប៉ុន្មានដងក៏ដោយ។យើងអាចមើលនៅក្នុងព្រះសូត្រ។ព្រះអង្គសម្ដែងបើមិនចាប់អារម្មណ៍នោះយើងពុំដឹងឡើយ។ព្រះអង្គសម្ដែងតាមជាន់ថ្នាក់ដូចជាព្រះអង្គរាប់ពីភ្នែកត្រចៀក ច្រមុះ អណ្ដាត កាយ ចិត្ត អាចពិនិត្យមើលតើតាមថ្នាក់រៀងមែនឬទេ?។មួយទៀតគឺនៅក្នុងមង្គលសូត្រ៣៨ ព្រះអង្គសម្ដែងមុនដំបូងទី១ព្រះអង្គសម្ដែងកុំឱ្យសេពគប់និងជនពាល ឱ្យសេពគប់និងបណ្ឌិត ។បើយើងពិនិត្យមើលគាថាទី ៣៨ គឺបុគ្គលនោះជាព្រះអរហន្ដបុគ្គលពាលរលាយបាត់លែងមាន។ខ្ញុំបាទសូមអធ្យាស្រ័យផ្អាកត្រឹមនេះសិន។បើមិត្តតែអានជាទីគោរពមានជំនួលចិត្តនៅព្រះធម៌ដែលជាសច្ចធម៌ត្រាស់ដឹងដោយព្រះពុទ្ធ និងជួបគ្នានៅលើកក្រោយ។សូមថ្លែងសេចក្តីគោរពនិងអរគុណ។លោកអ្នកអានទាំងអស់ជាទីគោរពលោកអាចអាននៅរឿងនេះ tu me montraisអត្ថបទទាំងបីខាងលើនេះតើយល់យ៉ាងដូចម្ដេច?🙏🙏🙏☸️☸️☸️🌹❤️
Only a brief commentary has been included here; the rest is excerpted mostly from the Tripitaka, the teachings of the Fully Enlightened Buddha.
Please provide the paragraph you’d like me to correct for spelling and grammar.
English Translation (Summary and Formal Style)On that morning, Upatissa had taken his meal and went to a monastery where he saw the venerable Assaji walking for alms. Struck by the serene and radiant presence of the monk, he អាងដឹងបច្ចេកទេសនេះអានដឹងបច្ចេកទេសនេះអានអានដឹងបច្ចេកទេសនេះthought, “Such a monk I have never seen. Surely he must be an Arahant or one who follows the path of Arahants.”However, realizing it was not proper to ask while the monk was on alms round, he resolved to follow behind and wait for a suitable time. After Assaji had received alms and was seeking a place to eat, Upatissa respectfully offered him his own seat and later water from his own container.When the meal was finished and the opportunity arose, Upatissa asked, “Venerable Sir, your faculties are serene and your complexion purified. Who is your teacher? Under whom have you gone forth? Whose Dhamma do you approve of?”Assaji replied humbly, “There is a great recluse, a Sakyan prince who has gone forth from the Sakya clan. I have gone forth under him. The Blessed One is my teacher, and it is his Dhamma that I delight in.”Upatissa, deeply interested, asked, “What does your teacher teach? What is his doctrine?”Assaji, considering that many are often hostile toward the Dhamma, replied with modesty, “I am newly ordained and not capable of explaining the Dhamma in detail. But I can offer you the essence.”To this, Upatissa said, “Venerable Sir, whether it be much or little, please explain only what is meaningful. I seek only the essence. What is the use of many elaborate words?”Then Assaji recited this verse:> “Ye dhammā hetuppabhavāTesam hetum Tathāgato āha,Tesañca yo nirodhoEvaṃvādī Mahāsamaṇo.”> “Whatever phenomena arise from a cause,The Tathāgata has declared their cause,And also their cessation:Thus teaches the Great Recluse.”Upon hearing just the first two lines, Upatissa attained the fruit of stream-entry (sotāpattiphala), realizing the Dhamma in depth. He then said, “Please say no more, venerable sir, I now know that higher attainments surely lie ahead on this path.” He asked where the teacher, the Buddha, resided and was told: “At the Bamboo Grove Monastery (Veluvana).”Upatissa then explained he had a close friend, Kolita, with whom he had vowed that whoever attained the deathless Dhamma first would inform the other. He took leave of Assaji respectfully, made three circumambulations, and departed to share the Dhamma with Kolita.Upon seeing Upatissa approaching, Kolita noticed a profound transformation in his expression and asked, “Friend, have you found the deathless Dhamma?”Upatissa answered, “Yes, friend, I have,” and recounted everything that had occurred with the noble Assaji and the teaching he received.
📘 Traduction française (Résumé et style formel)Ce matin-là, Upatissa, après avoir pris son repas, se rendit dans un monastère où il aperçut le vénérable Assaji faisant sa tournée de quête. Émerveillé par l’allure paisible et lumineuse de ce moine, il pensa : « Un tel renonçant, je n’en ai jamais vu. Il doit être un Arahant ou suivre le chemin d’un Arahant. »Ne voulant pas l’interrompre pendant sa quête, il décida de le suivre discrètement et d’attendre un moment plus opportun. Après la tournée, Assaji chercha un lieu pour manger. Upatissa lui offrit alors respectueusement son propre siège, puis de l’eau à boire.Quand le moment fut venu, il lui demanda : « Vénérable Seigneur, vos sens sont maîtrisés et votre teint est pur. Qui est votre maître ? Sous la direction de qui avez-vous renoncé ? Quel enseignement suivez-vous avec confiance ? »Assaji répondit humblement : « Il y a un grand ascète, un prince de la lignée des Sakyas, qui a renoncé à la vie mondaine. C’est sous sa conduite que je suis allé. Il est mon maître, et j’approuve son enseignement. »Profondément intéressé, Upatissa demanda : « Que prêche votre maître ? Quelle est sa doctrine ? »Assaji, conscient que bien des gens rejettent les enseignements du Bouddha, répondit avec humilité : « Je suis un novice, fraîchement ordonné. Je ne peux expliquer les choses en détail. Mais je peux vous transmettre l’essentiel. »Upatissa déclara : « Peu importe que ce soit long ou court, je souhaite uniquement l’essentiel, ce qui est utile. Les longs discours ne servent à rien s’ils ne mènent pas à la vérité. »Assaji récita alors ce verset :> “Ye dhammā hetuppabhavāTesam hetum Tathāgato āha,Tesañca yo nirodhoEvaṃvādī Mahāsamaṇo.”> « Tous les phénomènes qui naissent d’une cause,Le Tathāgata en a révélé la cause,Et leur cessation également :Telle est l’enseignement du Grand Ascète. »À l’écoute des deux premiers vers, Upatissa accéda à la réalisation du fruit d’entrée dans le courant (sotāpatti). Ayant saisi la profondeur de cet enseignement, il demanda au vénérable de ne rien ajouter, affirmant qu’il poursuivrait cette voie pour découvrir des vérités plus profondes.Il demanda ensuite où résidait le Maître. Assaji répondit : « Au monastère de Veluvana. » Upatissa expliqua qu’il avait fait une promesse avec son ami Kolita de se prévenir mutuellement en cas de découverte du Dhamma. Il prit congé avec révérence, fit trois circumambulations, et partit informer Kolita.Kolita, voyant le visage transformé d’Upatissa, comprit qu’il avait atteint la vérité ultime. Il lui demanda : « As-tu atteint le Dhamma de l’immortalité ? »Upatissa répondit : « Oui, ami. » Et il lui raconta toute la rencontre avec Assaji et les paroles qui l’avaient conduit à la libération.
English Translation — Maha-Mangala Sutta (Discourse on the Highest Blessings)> [5] Thus have I heard:At one time, the Blessed One was staying at Anāthapiṇḍika’s monastery in Jeta’s Grove, near Sāvatthī.That night, after the first watch had passed, a radiant deva lit up the entire Jeta Grove with her beauty. She approached the Blessed One, paid homage, and stood respectfully to one side. Then she asked:> [6] “Many devas and humans, desiring well-being, ponder over what blessings are auspicious.Please, Blessed One, declare to us what the highest blessings are.”The Blessed One replied:1. Not associating with the foolish,2. Associating with the wise,3. Honoring those worthy of honor—This is the highest blessing.4. Residing in a suitable place,5. Having done meritorious deeds in the past,6. Directing oneself rightly—This is the highest blessing.7. Having learned much,8. Being skillful in arts and crafts,9. Being disciplined in conduct,10. Speaking words that are well-spoken—This is the highest blessing.11. Supporting one’s mother and father,12. Caring for spouse and children,13. Engaging in work that is blameless—This is the highest blessing.14. Giving generously,15. Living in accordance with the Dhamma,16. Supporting one’s relatives,17. Acting without fault—This is the highest blessing.18. Avoiding evil,19. Abstaining from intoxicants,20. Being diligent in Dhamma practice—This is the highest blessing.21. Showing reverence,22. Being humble,23. Being content and grateful,24. Listening to the Dhamma at the right time—This is the highest blessing.25. Being patient,26. Being easily instructed,27. Meeting with monks,28. Discussing the Dhamma at the right time—This is the highest blessing.29. Living with ardent effort,30. Practicing the Noble Path,31. Realizing the Four Noble Truths,32. And attaining Nibbāna—This is the highest blessing.33. One whose mind remains unshakenWhen touched by the worldly conditions,34. Sorrowless, stainless, and secure—This is the highest blessing.Whoever fulfills these blessingsIs undefeated everywhere,They attain well-being everywhere—This is their highest blessing.
Traduction française — Sutta des Grandes Bénédictions (Mahāmaṅgala Sutta)> [5] Ainsi ai-je entendu :Un jour, le Bienheureux séjournait dans le bois de Jeta, offert par Anāthapiṇḍika, près de la ville de Sāvatthī.Cette nuit-là, après la première veille, une déesse resplendissante illumina tout le bois de Jeta. Elle s’approcha du Bienheureux, lui rendit hommage, se tint respectueusement à ses côtés et dit :> [6] « De nombreuses déesses et de nombreux êtres humains désirent ardemment le bien-être et recherchent les bénédictions.Veuillez, Bienheureux, nous enseigner quelles sont les plus hautes bénédictions. »Le Bienheureux répondit :1. Ne pas fréquenter les insensés,2. Fréquenter les sages,3. Honorer ceux qui sont dignes d’honneur —Voilà la plus haute bénédiction.4. Habiter dans un lieu favorable,5. Avoir de bons actes du passé,6. Orienter sa conduite de manière juste —Voilà la plus haute bénédiction.7. Avoir beaucoup appris,8. Maîtriser les arts et savoir-faire,9. Être discipliné dans sa conduite,10. Parler des paroles bienveillantes —Voilà la plus haute bénédiction.11. Soutenir ses parents,12. Protéger femme et enfants,13. Mener un métier sans faute —Voilà la plus haute bénédiction.14. Faire des dons,15. Vivre selon le Dhamma,16. Assister ses proches,17. Agir sans blâme —Voilà la plus haute bénédiction.18. S’abstenir de faire le mal,19. Éviter les boissons enivrantes,20. Être vigilant dans la pratique du Dhamma —Voilà la plus haute bénédiction.21. Avoir du respect,22. Être humble,23. Être satisfait et reconnaissant,24. Écouter l’enseignement en temps opportun —Voilà la plus haute bénédiction.25. Être patient,26. Être facile à instruire,27. Rencontrer les moines,28. Discuter du Dhamma au bon moment —Voilà la plus haute bénédiction.29. S’efforcer avec ardeur,30. Suivre la Noble Voie,31. Comprendre les Quatre Nobles Vérités,32. Atteindre le Nibbāna —Voilà la plus haute bénédiction.33. Celui dont l’esprit n’est pas troubléPar les circonstances du monde,34. Demeure sans chagrin, pur et paisible —Voilà la plus haute bénédiction.Ceux qui accomplissent ces bénédictionsSont invincibles partout.Ils atteignent la prospérité en tout lieu —Voilà leur plus haute bénédiction.—
English Translation – The Man Pierced by an Arrow[MN 63: The Shorter Discourse to Māluṅkyaputta]> “Suppose, Māluṅkyaputta, a man were struck by a poisoned arrow. And his friends and family bring a surgeon. But he says:‘I won’t let the arrow be removed until I know who shot me — was he a noble, a brahmin, a merchant, or a worker? What was his name and clan? Was he tall, short, or medium? Was his skin black, brown, or golden? What village, town, or city was he from? What kind of bow did he use? Was it made of horn, wood, or another material? What kind of string? What type of arrow? What was the shaft made of? What feathers? What binding?’If he speaks like this, Māluṅkyaputta, that man would die before learning all those answers.> So too, Māluṅkyaputta, if one says:‘I will not practice the holy life under the Blessed One until he declares to me whether the world is eternal or not, finite or infinite, whether the soul and body are the same or different, whether a being exists after death or not’ —Such a person will die without understanding the Dhamma.> What the Tathāgata has explained is Dukkha (suffering), the origin of Dukkha, the cessation of Dukkha, and the path leading to the cessation of Dukkha — that is what should be known and practiced.”
📙 Traduction française – L’homme transpercé par une flèche[MN 63 – Le court discours à Māluṅkyaputta]> « Imaginons, Māluṅkyaputta, un homme blessé par une flèche empoisonnée. Ses proches veulent appeler un médecin, mais il dit :“Je ne laisserai pas retirer la flèche tant que je ne saurai pas qui m’a tiré dessus — était-ce un kshatriya, un brahmane, un marchand ou un ouvrier ? Quel était son nom, sa lignée ? Était-il grand, petit, ou moyen ? Quelle était sa couleur de peau ? De quel village, ville ou royaume venait-il ? De quel bois était fait son arc ? Quelle était la corde, le type de flèche, les plumes, la colle utilisée ?”Si cet homme agit ainsi, Māluṅkyaputta, il mourra avant d’avoir reçu la moindre réponse.> De même, Māluṅkyaputta, si quelqu’un dit :“Je ne pratiquerai pas la vie sainte sous la direction du Bienheureux tant qu’il ne m’aura pas déclaré si le monde est éternel ou non, fini ou infini, si l’âme et le corps sont identiques ou différents, si un être survit à la mort ou non…” —Cet individu mourra sans jamais comprendre le Dhamma.> Ce que le Tathāgata enseigne, c’est : la souffrance, son origine, sa cessation et le chemin menant à cette cessation. C’est cela qu’il faut connaître, réaliser et cultiver. »
📘 English Translation – Commentary Based on My UnderstandingThis commentary presents my reflections on three suttas from the Buddha, which I selected due to their depth and the flexibility of their interpretation depending on one’s individual disposition. It is important to recognize that certain discourses spoken by the Buddha are addressed to the general public, while others are directed to specific individuals with particular inclinations, backgrounds, or understanding.All the words spoken by the Buddha in the Tipiṭaka were transmitted in various contexts and thus can be understood differently by different individuals. If someone reads a sutta that aligns with their personal disposition and understanding, they may develop right view. However, if the sutta they encounter does not align with their disposition, they may interpret it incorrectly without realizing it.As such, we observe that people may interpret the same sutta differently. In such cases, one may turn to the commentaries (Aṭṭhakathā) to help clarify the correct meaning. Still, even with the Aṭṭhakathā, sometimes understanding arises, and sometimes it does not. These commentaries were composed by great teachers, such as the venerable Buddhaghosa, based on the original intention and meaning of the Buddha’s words, given in specific time, place, and context — and their purpose is to provide a consistent interpretation.The statement that the Buddha’s words have a single valid meaning is confirmed by the fact that when Venerable Sāriputta listened to just two lines of Dhamma, he attained stream-entry (sotāpattiphala), reaching a deep understanding. This shows that those who truly understand do so because the meaning resonates at a profound level — not because of many words or elaborate explanation.The Buddha said that the perpetuation of the dispensation depends on four kinds of people: monks, nuns, laymen, and laywomen. Therefore, once the Buddha has declared something, it must be taken as it is, because he comprehends the law of nature and the destiny of beings far into the future — even until the time when the human lifespan decreases to 10 years.All the Dhamma the Buddha realized is the natural law. It is the root of the laws of chemistry, science, and every other discipline, both those already discovered and those to be discovered in the future.Some modern scholars regard the Buddha merely as a philosopher or intellectual. But in truth, he was more than that — he was a knower of reality in every domain: philosophical, social, and universal.We must ask: aside from being recognized as a “visionary” in the suttas, did the Buddha not realize many other things as well? If we do not investigate deeply, we won’t truly understand. The highest Dhamma that the Buddha taught is the Abhidhamma, which represents the knowledge the Buddha realized directly. One cannot master the Abhidhamma in a few months — it takes years of dedicated study, reflection on conditions and causes, and fearless inquiry.The Buddha’s omniscience was valid for all times, because it is rooted in the nature of reality. He did not create or invent these truths. Even if the Earth arises and perishes countless times, these truths remain. We can still find these teachings in the suttas today — but if we lack interest, we will not see them.The Buddha taught in stages — from the five physical senses (eye, ear, nose, tongue, body) to the mind. We can examine whether his teachings really follow such levels.In the 38 Blessings of the Mangala Sutta, the Buddha begins with a clear instruction: do not associate with fools, associate with the wise. Those who misunderstand this and say there are no beings, no person — they are the very fools he speaks of. If we examine the final verse of the sutta, it refers to the arahant — the one free from delusion. Thus, the foolish ones disappear by the end.I shall stop here for now. If any reader sincerely seeks the Dhamma — the truth realized by the Buddha — may we meet again in future occasions of study.With respect and gratitude, I thank all readers for their attention. Please reflect on the three suttas presented above.☸️🙏🙏🙏🌹❤️
English TranslationAccording to the law of nature, when a wildfire burns, the places it ignites first are also the first to extinguish. Then it continues to burn nearby areas until it reaches a point where the fire can no longer spread—only then does the entire blaze come to an end.
📙 Traduction française – Commentaire selon ma compréhensionCe commentaire exprime ma compréhension personnelle à partir de trois suttas du Bouddha, que j’ai choisis pour leur profondeur et la possibilité d’interprétation en fonction de la disposition intérieure de chacun. Il est important de noter que certains discours du Bouddha ont été destinés au grand public, tandis que d’autres ont été adressés à des individus particuliers selon leur capacité de compréhension.Les paroles du Bouddha, telles que transmises dans le Tipiṭaka, ont été exprimées dans divers contextes. Elles peuvent donc être comprises différemment selon la disposition ou la tendance mentale de chacun. Si une personne lit un sutta qui correspond à son inclinaison naturelle, elle peut développer une vision juste. En revanche, si le sutta ne lui convient pas, elle risque de mal comprendre sans même s’en rendre compte.C’est pourquoi on observe parfois des divergences d’interprétation entre lecteurs d’un même texte. Dans ce cas, on peut se référer aux commentaires (Aṭṭhakathā) pour en clarifier le sens. Pourtant, même avec ces commentaires, il se peut qu’on comprenne ou qu’on ne comprenne pas. Ces explications ont été formulées par de grands maîtres, comme l’érudit Buddhaghosa, en accord avec l’intention originelle du Bouddha dans un lieu et un moment donnés — ce qui permet de maintenir une interprétation cohérente.L’idée que les paroles du Bouddha n’ont qu’un seul véritable sens est appuyée par le fait que le Vénérable Sāriputta, en écoutant seulement deux versets de Dhamma, a atteint le fruit de l’entrée dans le courant (sotāpattiphala), une compréhension très profonde. Cela montre que la compréhension ne dépend pas du nombre de mots, mais de la justesse de la signification saisie.Le Bouddha a déclaré que sa doctrine serait préservée grâce à quatre types de personnes : les moines, les moniales, les laïcs hommes et femmes. Ainsi, lorsque le Bouddha enseigne quelque chose, cela doit être accepté tel quel, car il connaît la loi naturelle et le destin des êtres jusqu’à l’avenir lointain — jusqu’à une époque où la durée de vie humaine tombera à 10 ans.Tout le Dhamma que le Bouddha a réalisé est en réalité une loi naturelle. C’est la source des lois de la chimie, de la science et de toutes les disciplines, qu’elles soient déjà découvertes ou à découvrir dans le futur.Certains chercheurs modernes réduisent le Bouddha à un philosophe ou un intellectuel. Mais en réalité, il était bien plus — un connaisseur de la réalité, dans les domaines philosophique, social et universel.Il convient de se demander : en plus d’être reconnu comme un “visionnaire” dans les suttas, le Bouddha n’a-t-il pas réalisé bien d’autres vérités ? Sans une étude approfondie, nous ne pourrons jamais en saisir l’essence. Le Dhamma suprême que le Bouddha a enseigné est l’Abhidhamma, fruit direct de son éveil. On ne peut le maîtriser en quelques mois — il faut des années d’efforts, d’investigations des causes et conditions, avec courage et détermination.L’omniscience du Bouddha s’applique à toutes les époques, car elle repose sur les lois immuables de la nature. Il n’a pas inventé ou fabriqué ces vérités. Même si la Terre surgit et disparaît des millions de fois, ces vérités demeurent. Elles sont encore présentes dans les suttas — mais si nous n’y prêtons pas attention, nous ne les verrons pas.Le Bouddha a enseigné graduellement — depuis les cinq sens physiques (œil, oreille, nez, langue, corps) jusqu’à l’esprit. Nous pouvons vérifier si ses enseignements suivent bien cet ordre logique.Dans le Sutta des Bénédictions (Mangala Sutta), le premier verset est clair : “ne pas fréquenter les insensés, fréquenter les sages.” Ceux qui affirment qu’il n’y a pas d’être, pas de personne, sont justement les insensés mentionnés ici. Si nous lisons jusqu’au dernier verset (le 38ᵉ), il fait référence à l’arahant — celui qui est libéré de l’illusion. Ainsi, les êtres insensés disparaissent à la fin.Je m’arrête ici pour aujourd’hui.Si un lecteur souhaite sincèrement comprendre le Dhamma — la vérité réalisée par le Bouddha — puissions-nous nous retrouver à l’avenir pour poursuivre cette étude.Avec respect et gratitude, je remercie chacun de vous pour votre lecture.Veuillez réfléchir sur les trois suttas évoqués ci-dessus.☸️🙏🙏🙏🌹❤️
Traduction françaiseSelon la loi de la nature, lorsqu’un feu de forêt se propage, les premiers endroits qu’il consume sont aussi les premiers à s’éteindre. Ensuite, il continue à brûler les zones avoisinantes jusqu’à ce qu’il atteigne une limite où le feu ne peut plus se propager — c’est alors seulement que l’incendie s’éteint complètement.
ុ
វិថីបញ្ញា • Path of Wisdom • Chemin de la Sagesse 